نذر کردم تا بیایی هرچه دارم مال تو
چشم های خسته ی پر انتظارم مال تو
یک دل دیوانه دارم با هزاران آرزو
آرزویم هیچ، قلب بیقرارم مال تو !

تنها شده ام...! غزل برایم بفرست
از عطر تنت بغل برایم بفرست...!
کامم همه از دوری تو تلخ شده
از کنج لبت عسل برایم بفرست...!

ای شهدِ لبت شباهتی از شکلات
شیرینیِ خنده هایِ تو شاخه نبات
سجاده نشینِ با وقاری بودم
"ای بر پدرِ کرشمه هایت صلوات"

مستی به شکستن سبویی بند است
هستی به بریدن گلویی بند است
گیسو مفشان، توبه ی ما را مشکن
چون توبه ی عاشقان به مویی بند است ..!

یک چهره ی سر شناس می خواهی؟ ...من
دلداده و بی حواس می خواهی؟...من
تصمیم گرفته ام که خوش تیپ شوم
یک شاعر با کلاس می خواهی؟...من

با پاسخ من معلمان اشفتند
از حنجره شان هرچه در آمد گفتند
اما بخدا هنوز هم معتقدم
از جاذبه ی تو سیب ها می افتند

لب های تو لب نیست! عذابیست الهی

بایدکه عذابی بچشم گاه به گاهی

در لحظه دیدار تو ، گفتم که بعید است

چشمان تو من را نکشاند به تباهی

لب های تو نایاب تر از آب حیات است

تو سوزن پنهان شده در خرمن کاهی

این کار خدا بوده که یکباره بیفتد

در تنگ بلور شب من مثل تو ماهی

ای شاخه نبات غزل حافظ شیراز !

معشوقه ی مایی چه بخواهی چه نخواهی

وقتی بهشت عزوجل اختراع شد
حوا که لب گشود عسل اختراع شد!

آهی کشید و آه دلش رفت و رفت و رفت
تا هاله ای به دور زحل اختراع شد!

آدم نشسته بود، ولی واژه ای نداشت
نزدیک ظهر بود غزل اختراع شد!

آدم که سعی کرد کمی منضبط شود
مفعول و فاعلات و فعل اختراع شد!

یک دست جام باده و یک دست زلف یار
اینگونه بود ها...! که بغل اختراع شد!