دوبیتی های ناب

منی که با دلت پیوند دارم
هزاران فوت و فن، ترفند دارم
چه تلخ است اینکه دکترها بگویند
تو شیرین هستی و من قند دارم

به تو وابسته ام، مانند سربازی به سربندش
تو معروفی به دل بردن، مونالیزا به لبخندش
چه حالی داشتم با رفتنت، سربسته میگویم
شبیه حال مردی لحظه ی اعدام فرزندش

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

با چرخش روزگار هم درگیرم
انگار گره خورده به تو تقدیرم
من شاعر حرف های این دل هستم
یادت نرود بدون تو می میرم...

جان رفته ولی زخم جفایت نرود
تاثیر دو چشم بی وفایت نرود
فرشی ز دل شکسته انداخته ام
آهسته بیا شیشه به پایت نرود

بغل کرده دلم را روح عشقت

چگونه بگذرم از کوه عشقت

تمام بودنم گم می شود باز

میان جنگل انبوه عشقت

حالا که نظر نمی کنی سوی دلم

مرگ عسل است توی کندوی دلم

انگار که یک مزرعه ی خشخاشم

هر روز توتیغ می کشی روی دلم

نگاهم تا به چشم مستت افتاد 

دلم در دام ناز شستت افتاد 

بنازم شیوه ی صیادی ات را 

رگ خوابم چه آسان دستت افتاد