من که "شاعر " نیستم اما به عشق او چنین
در میان دوستان " شاعر نمایی" میکنم!!!
من به اعجاز "غزل" بر قلب انسان واقفم
آخرش هم با " غزل" او را هوایی میکنم

بغلت گریه ی خاموش چه حالی دارد
غزل و بوسه و آغوش چه حالی دارد!
من که یک عمر شکار توام ای کاش شبی
کبک من باشی و من قوش، چه حالی دارد!

مثل افطار که با شیر و عسل می چسبد
از لبت بوسه به همراه بغل می چسبد
با خنک های نسیمی که بیارد خبرت
چای شیرین و حیاطی و غزل می چسبد

حول چشمان تو لا قُوّةَ الّا بالله
قُل غزلخوانی و شیدایی و مستی لله
آخرالامر غزلهای تو گمراهم کرد
هر که دارد هوس در به دری بسم الله!!!

تنها شده ام...! غزل برایم بفرست
از عطر تنت بغل برایم بفرست...!
کامم همه از دوری تو تلخ شده
از کنج لبت عسل برایم بفرست...!

وقتی بهشت عزوجل اختراع شد
حوا که لب گشود عسل اختراع شد!

آهی کشید و آه دلش رفت و رفت و رفت
تا هاله ای به دور زحل اختراع شد!

آدم نشسته بود، ولی واژه ای نداشت
نزدیک ظهر بود غزل اختراع شد!

آدم که سعی کرد کمی منضبط شود
مفعول و فاعلات و فعل اختراع شد!

یک دست جام باده و یک دست زلف یار
اینگونه بود ها...! که بغل اختراع شد!

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

آیینه بیار تا بپوشند همه

از باغ لبت غزل بنوشند همه

چشم تو صدای ماندگاریست بیا

حرفی بزن از عشق به گوشند همه