دوبیتی های ناب

کاش مسدود شود راه فرار از بغلت
کاش من قافیه گردم به ردیف غزلت
دوست دارم بزنم جار که تو عشق منی
عشقِ من را بکنی بر همه ضرب المثلت

گر عشق قرار است فرنگی باشد
بهتر که نصیبت دل سنگی باشد
من عاشقِ عاشق شدنِ فرهادم
حتی اگر این عشق کلنگی باشد...!!!

باید از عشق بسازم غزلى قابل تو
غزلى ناب و صمیمانه به وزن دل تو
دلى از جنس بهار است که تقدیم تو باد
سبز باشی و دلت خانه پاییز مباد

از سر زلف تو پیداست که "سر" می خواهی
از فرو پاشی یک شهر خبر می خواهی
عشق، میدان جنون است نه پس کوچه ی عقل
دل دیوانه مهیاست! اگر می خواهی..

ﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﯾﮕریست
ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻟﺖ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮیست
ﮔﺎﻩ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻡ
"ﻋﺸﻖ"  ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭیست

خیال کودتا دارم از استبداد چشمانت ...
تحصن کرده ام فعلا به گوهر شاد چشمانت ...
تو از حزب سیه چشمان، من از کابینه ی عشقم ...
به بادم می دهد آخر خیال یاد چشمانت !!!

عشق کفاره‌ی یک لحظه نگاه است فقط

مثل افتادن از چاله به چاه است فقط

بار فریاد و فغانش به دلت می‌افتد

اوج ظاهر شدنش در دو سه آه است فقط

اولش چشم به در دوختن و زل زدن است

آخرش خیره شدن‌های به ماه است فقط

مثل آن اسب سفیدی است که بعد از رفتن

آنچه جا مانده از آن رد سیاه است فقط

عشق با پیچ و خمش خوب به من فهمانده

«دوستت دارم» آذوقه‌ی راه است فقط

عشق فهمانده که یک کوه اگر عاشق شد

متلاشی شدنش با پر و کاه است فقط

برگ با ریزش بی‌وقفه به من می‌گوید :

در زمین خوردن، عشاق تسلسل دارند

هرکه در عشق سر از قله برآرد هنر است

همه تا دامنه‌ی کوه تحمل دارند