یک میل شدیدی به عسل دارم من
پنهان نبود از تو، عمل دارم من
باور بنما که بی تو من میمیرم
کمبود بغل، بغل، بغل دارم من

چون وقت نماز، سجده گاهم بغل است
گویند، که دین و مذهبم مبتذل است
بگذار، در آغوش تو مومن بشوم
بوسیدن لبهای تو "خیر العمل" است...

از کنج لبت دلم عسل می خواهد
یک بوسه و بعد از آن بغل می خواهد!
آنقدر به من وعده نده...! حرف نزن!!
اینبار فقط دلم عمل می خواهد!!!

بغلت گریه ی خاموش چه حالی دارد
غزل و بوسه و آغوش چه حالی دارد!
من که یک عمر شکار توام ای کاش شبی
کبک من باشی و من قوش، چه حالی دارد!

مثل افطار که با شیر و عسل می چسبد
از لبت بوسه به همراه بغل می چسبد
با خنک های نسیمی که بیارد خبرت
چای شیرین و حیاطی و غزل می چسبد

تنها شده ام...! غزل برایم بفرست
از عطر تنت بغل برایم بفرست...!
کامم همه از دوری تو تلخ شده
از کنج لبت عسل برایم بفرست...!

وقتی بهشت عزوجل اختراع شد
حوا که لب گشود عسل اختراع شد!

آهی کشید و آه دلش رفت و رفت و رفت
تا هاله ای به دور زحل اختراع شد!

آدم نشسته بود، ولی واژه ای نداشت
نزدیک ظهر بود غزل اختراع شد!

آدم که سعی کرد کمی منضبط شود
مفعول و فاعلات و فعل اختراع شد!

یک دست جام باده و یک دست زلف یار
اینگونه بود ها...! که بغل اختراع شد!

بغل کرده دلم را روح عشقت

چگونه بگذرم از کوه عشقت

تمام بودنم گم می شود باز

میان جنگل انبوه عشقت