دوبیتی های ناب

  همه رفتند ، فقط من عقب قافله ام . . .
بی حواسم ، کسلم ، ساکت و بی حوصله ام
حاصل عمر مرا در چمدانت بستی . . .
آه ، بدجور، زمین خورده ی این فاصله ام

برگ با ریزش بی‌وقفه به من می‌گوید :

در زمین خوردن، عشاق تسلسل دارند

هرکه در عشق سر از قله برآرد هنر است

همه تا دامنه‌ی کوه تحمل دارند