دوبیتی های ناب

  ای لبـــــــــــانم  بوسه گاه  بوســــه ات
   خیره چشمـــــــــــانم به راه بوســـــه ات
   چون تب عشقــــــــم چنین افروخـــــــــتی
       لاجرم شعـــــــــرم به آتـــش سوخـــــــتی    

ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ، ﻣﻌﺘـﺎﺩِ ﻟﺒـﻢ
ﻟﺐ ﮔﺸـﺎ ﺗﺎ ﺑِـﺮِﺳﯽ ﺑﺎﺯ ، ﺑﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩِ ﻟﺒـﻢ
ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﻟﺐ ﻧﮕﺸـﺎﯾﯽ ، ﻧﻔﺴـﻢ ﻣﯽ ﮔﯿـﺮﺩ
ﭼﻪ ﺳـﮑﻮﺗﯽ، ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺑﻨﯿﺎﺩِ ﻟﺒـﻢ

لیوان چو لبت بوسد و بوسم لب لیوان
پیداست، ز تو بوسه بگیرم نه ز لیوان

لیوان به لب لعل تو لب داد، به لبخند
ما لب بگرفتیم به لبخند، ز لیوان

لعل لب تو، بوسه نمیداد به این لب
آن لب بگرفتیم، ز لعل لب لیوان

لب بر لب لیوان و لب لعل تو در یاد
این لعل لب توست، نه لعل لب لیوان

تا لب به لب لعل تو دادیم، ندادیم
لب بر لب لعل دگری، جز لب لیوان

جز یاد تو و لعل لبت، لب نگشودیم
الا به لب همچو لبت بر لب لیوان

لبهای من و لعل تو و بوسه شیرین
این هر سه نشینند فقط بر لب لیوان

لبهای تو  بر هر مرضی حکم دواست
هر بوسه ات از بوسه بعدیت سَواست
من سیر نمی شوم ولی جان خودم
هر بوسه تو قدِّ سه مَن باقلواست...!!!

نابرابر شده این جنگ، از آن می گذرم
هر که پرسید کجا رفت، بگو بی خبرم
تو و خالِ لب و ابرو و دو تا چشمِ  سیاه
در مقابل من بیــــــــــچاره فقط یک نفــــرم

لبت را غنچه کردی، فصل پائیزم بهاری شد
دوباره توی شعرم، فصل، فصل بوسه کاری شد
من از بس عاشقت بودم خودم را منفجر کردم
تمام بوسه هایم، بوسه های انتحاری شد

حق السکوت می طلبند از لبان تو
چشمان لا ابالی و لب های لات من
شاعر شدن بهانه ی تلمیح کهنه ای است
تا حافظ تو باشم شاخ نبات من