مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد

مادرم تاب ندارد غم فرزندش را

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو

به تو اصرار نکرده است فرایندش را

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

 بفرستند رفیقان به تو این بندش را :

منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

 لای موهای تو گم کرد خداوندش را

لب های تو لب نیست! عذابیست الهی

بایدکه عذابی بچشم گاه به گاهی

در لحظه دیدار تو ، گفتم که بعید است

چشمان تو من را نکشاند به تباهی

لب های تو نایاب تر از آب حیات است

تو سوزن پنهان شده در خرمن کاهی

این کار خدا بوده که یکباره بیفتد

در تنگ بلور شب من مثل تو ماهی

ای شاخه نبات غزل حافظ شیراز !

معشوقه ی مایی چه بخواهی چه نخواهی

وقتی بهشت عزوجل اختراع شد
حوا که لب گشود عسل اختراع شد!

آهی کشید و آه دلش رفت و رفت و رفت
تا هاله ای به دور زحل اختراع شد!

آدم نشسته بود، ولی واژه ای نداشت
نزدیک ظهر بود غزل اختراع شد!

آدم که سعی کرد کمی منضبط شود
مفعول و فاعلات و فعل اختراع شد!

یک دست جام باده و یک دست زلف یار
اینگونه بود ها...! که بغل اختراع شد!

بوسیدنت کمی شده مشکل تر از محال
شیرین ترست بوسه ات از آبْ پرتقال

هرگز نیازِ من به لبت کم نمی شود
امسال بیشتر شده نسبت به پارسال

مُفتیِّ مصر، دیده لبت را و مانده است
فتوا دهد که بوسه حرام است یا حلال؟

شک نیست داستانِ تو را نسلهای بعد
تعریف می کنند به هم، سالهای سال

با این وجود، کارِ شما خنده دار نیست؟
اینکه به من هنوز تو چشمک نمی زنی

یک ماه می شود که سلامی نمی کنی
یک هفته می شود که پیامک نمی زنی
حتی نمی زنی تو به ما هیچ  missed call !

تا انتهای خاکی هر جاده رانده ام
هر جاده را که بوی تو می داده رانده ام
هم جاده ی چُغادک و هم جاده ی شمال!

اما نبود هیچ اثری از تو هیچوقت
اما نبود هیچ جوابی بر این سؤال :

لیوان چو لبت بوسد و بوسم لب لیوان
پیداست، ز تو بوسه بگیرم نه ز لیوان

لیوان به لب لعل تو لب داد، به لبخند
ما لب بگرفتیم به لبخند، ز لیوان

لعل لب تو، بوسه نمیداد به این لب
آن لب بگرفتیم، ز لعل لب لیوان

لب بر لب لیوان و لب لعل تو در یاد
این لعل لب توست، نه لعل لب لیوان

تا لب به لب لعل تو دادیم، ندادیم
لب بر لب لعل دگری، جز لب لیوان

جز یاد تو و لعل لبت، لب نگشودیم
الا به لب همچو لبت بر لب لیوان

لبهای من و لعل تو و بوسه شیرین
این هر سه نشینند فقط بر لب لیوان

عشق کفاره‌ی یک لحظه نگاه است فقط

مثل افتادن از چاله به چاه است فقط

بار فریاد و فغانش به دلت می‌افتد

اوج ظاهر شدنش در دو سه آه است فقط

اولش چشم به در دوختن و زل زدن است

آخرش خیره شدن‌های به ماه است فقط

مثل آن اسب سفیدی است که بعد از رفتن

آنچه جا مانده از آن رد سیاه است فقط

عشق با پیچ و خمش خوب به من فهمانده

«دوستت دارم» آذوقه‌ی راه است فقط

عشق فهمانده که یک کوه اگر عاشق شد

متلاشی شدنش با پر و کاه است فقط