دوبیتی های ناب

جان رفته ولی زخم جفایت نرود
تاثیر دو چشم بی وفایت نرود
فرشی ز دل شکسته انداخته ام
آهسته بیا شیشه به پایت نرود

آیینه بیار تا بپوشند همه

از باغ لبت غزل بنوشند همه

چشم تو صدای ماندگاریست بیا

حرفی بزن از عشق به گوشند همه

تا کوه شدم تیشه و فرهادم داد 

فرهاد بیا که عشق بر بادم داد 

پیغمبر بی نام و نشانی بودم 

چه معجزه ها که چشم او یادم داد

نگاهم تا به چشم مستت افتاد 

دلم در دام ناز شستت افتاد 

بنازم شیوه ی صیادی ات را 

رگ خوابم چه آسان دستت افتاد

دو چشمت از عسل لبریز و لب‌ هایت شکر دارد
بیــــا، هرچند مـــی‌گــویند: که شیرینـــی ضرر دارد
زدم دل را بـــه حافظ، دیدم او امشب برای من
"لبش می‌بوسم و در می‌کشم می" در نظر دارد

قهوه ام سرد، شودگرم شوم از یادت
تب کنم، لرز کنم در هوس لب هایت
تو چه هستی و که هستی ندانم اما
گشته ام دخترشاعرمسلک چشمانت

زیبایی او به یک غزل میماند
 چشمش همه جا دستِ مرا میخواند
من هرچه که مینویسم اینجا با عشق
تقدیم به آن کس که خودش میداند

دکترم تجویز کرده شعر درمانی کنم
روبه روی چشمهای تو غزلخوانی کنم
شعر فروردینی و اردیبهشتی منع کرد
گفت باید نسخه را پاییز و آبانی کنم