دوبیتی های ناب

آمده‌ای تا که جهان یک غزلِ ناب شود
قندِ زمین نماند وُ در دلِ من آب شود
آمده‌ای تا که خدا بوسه به قلبم بزند
بوسه‌یِ عاشقانه‌ام کنجِ لبت قاب شود

تو نیستی و در این انزوای تو در تو
دلم برای حضورت عجیب لک زده است
دبیر وحشی انشایمان که مرد بدی است
به جرم از تو نوشتن مرا کتک زده است

  ای لبـــــــــــانم  بوسه گاه  بوســــه ات
   خیره چشمـــــــــــانم به راه بوســـــه ات
   چون تب عشقــــــــم چنین افروخـــــــــتی
       لاجرم شعـــــــــرم به آتـــش سوخـــــــتی    

ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ، ﻣﻌﺘـﺎﺩِ ﻟﺒـﻢ
ﻟﺐ ﮔﺸـﺎ ﺗﺎ ﺑِـﺮِﺳﯽ ﺑﺎﺯ ، ﺑﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩِ ﻟﺒـﻢ
ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﻟﺐ ﻧﮕﺸـﺎﯾﯽ ، ﻧﻔﺴـﻢ ﻣﯽ ﮔﯿـﺮﺩ
ﭼﻪ ﺳـﮑﻮﺗﯽ، ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺑﻨﯿﺎﺩِ ﻟﺒـﻢ

لیوان چو لبت بوسد و بوسم لب لیوان
پیداست، ز تو بوسه بگیرم نه ز لیوان

لیوان به لب لعل تو لب داد، به لبخند
ما لب بگرفتیم به لبخند، ز لیوان

لعل لب تو، بوسه نمیداد به این لب
آن لب بگرفتیم، ز لعل لب لیوان

لب بر لب لیوان و لب لعل تو در یاد
این لعل لب توست، نه لعل لب لیوان

تا لب به لب لعل تو دادیم، ندادیم
لب بر لب لعل دگری، جز لب لیوان

جز یاد تو و لعل لبت، لب نگشودیم
الا به لب همچو لبت بر لب لیوان

لبهای من و لعل تو و بوسه شیرین
این هر سه نشینند فقط بر لب لیوان

کجاست بارشی از ابر مهربان صدایت ؟
که تشنه مانده دلم در هوای زمزمه هایت
به قصه ی تو هم امشب درون بستر سینه
هوای خواب ندارد دلی که کرده هوایت

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق
قایقی در طلب موج به دریا زد و رفت
باید از مرگ نترسید، اگر باید عشق

با رفتن تو به زندگی کردم پشت
من ماندم و حلقه‌ی طنابی در مشت
بگذار که فردا برسد می‌شنوی
دیروز غروب، شاعری خود را کشت