دوبیتی های ناب

حال، در خوف و رجا رو به تو برمی گردم
دو قدم دلهره دارم، دو قدم دل تنگم
نشد از یاد برم خاطره ی دوری را
گرچه امروز رسیدیم به هم! دل تنگم!

قرآن.... چمدان.... بدرقه.... بیتاب شدم
بیمار و پراکنده و بیخواب شدم
یک کاسه ی آب و برگِ تر چیزی نیست
رفتی و خودم پشت سرت آب شدم ...

  همه رفتند ، فقط من عقب قافله ام . . .
بی حواسم ، کسلم ، ساکت و بی حوصله ام
حاصل عمر مرا در چمدانت بستی . . .
آه ، بدجور، زمین خورده ی این فاصله ام

عشق کفاره‌ی یک لحظه نگاه است فقط

مثل افتادن از چاله به چاه است فقط

بار فریاد و فغانش به دلت می‌افتد

اوج ظاهر شدنش در دو سه آه است فقط

اولش چشم به در دوختن و زل زدن است

آخرش خیره شدن‌های به ماه است فقط

مثل آن اسب سفیدی است که بعد از رفتن

آنچه جا مانده از آن رد سیاه است فقط

عشق با پیچ و خمش خوب به من فهمانده

«دوستت دارم» آذوقه‌ی راه است فقط

عشق فهمانده که یک کوه اگر عاشق شد

متلاشی شدنش با پر و کاه است فقط

برگ با ریزش بی‌وقفه به من می‌گوید :

در زمین خوردن، عشاق تسلسل دارند

هرکه در عشق سر از قله برآرد هنر است

همه تا دامنه‌ی کوه تحمل دارند