دوبیتی های ناب

آیینه بیار تا بپوشند همه

از باغ لبت غزل بنوشند همه

چشم تو صدای ماندگاریست بیا

حرفی بزن از عشق به گوشند همه

دو چشمت از عسل لبریز و لب‌ هایت شکر دارد
بیــــا، هرچند مـــی‌گــویند: که شیرینـــی ضرر دارد
زدم دل را بـــه حافظ، دیدم او امشب برای من
"لبش می‌بوسم و در می‌کشم می" در نظر دارد

قهوه ام سرد، شودگرم شوم از یادت
تب کنم، لرز کنم در هوس لب هایت
تو چه هستی و که هستی ندانم اما
گشته ام دخترشاعرمسلک چشمانت

بوسیدنت کمی شده مشکل تر از محال
شیرین ترست بوسه ات از آبْ پرتقال

هرگز نیازِ من به لبت کم نمی شود
امسال بیشتر شده نسبت به پارسال

مُفتیِّ مصر، دیده لبت را و مانده است
فتوا دهد که بوسه حرام است یا حلال؟

شک نیست داستانِ تو را نسلهای بعد
تعریف می کنند به هم، سالهای سال

با این وجود، کارِ شما خنده دار نیست؟
اینکه به من هنوز تو چشمک نمی زنی

یک ماه می شود که سلامی نمی کنی
یک هفته می شود که پیامک نمی زنی
حتی نمی زنی تو به ما هیچ  missed call !

تا انتهای خاکی هر جاده رانده ام
هر جاده را که بوی تو می داده رانده ام
هم جاده ی چُغادک و هم جاده ی شمال!

اما نبود هیچ اثری از تو هیچوقت
اما نبود هیچ جوابی بر این سؤال :

رها کن از لب بام آن دو بافه گیسو را
هوای یک شب دنباله دار کرده دلم
بیا که برای سرودن بیتی
هزار واژه خونین قطار کرده دلم

نگاه کن به غزالان اهلی چشمم
دو مست رام که در فکرشان رمیدن نیست
بگیر از لب داغم دو بیت بوسه ی ناب
همیشه شعر سرودن که واژه چیدن نیست

عجب لبی ! شکرستان که گفته اند، اینست
چه بوسه ! قند فراوان که گفته اند اینست
به بوسه حکم وصال مرا تو امضا کن
که آن نگین سلیمان که گفته اند اینست

آمده‌ای تا که جهان یک غزلِ ناب شود
قندِ زمین نماند وُ در دلِ من آب شود
آمده‌ای تا که خدا بوسه به قلبم بزند
بوسه‌یِ عاشقانه‌ام کنجِ لبت قاب شود