دوبیتی های ناب

زیبایی او به یک غزل میماند
 چشمش همه جا دستِ مرا میخواند
من هرچه که مینویسم اینجا با عشق
تقدیم به آن کس که خودش میداند

دکترم تجویز کرده شعر درمانی کنم
روبه روی چشمهای تو غزلخوانی کنم
شعر فروردینی و اردیبهشتی منع کرد
گفت باید نسخه را پاییز و آبانی کنم

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست
از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت
که در این وصف، زبان دگری گویا نیست

آمده‌ای تا که جهان یک غزلِ ناب شود
قندِ زمین نماند وُ در دلِ من آب شود
آمده‌ای تا که خدا بوسه به قلبم بزند
بوسه‌یِ عاشقانه‌ام کنجِ لبت قاب شود

آمدم با غزلی ساده ولی تکراری

لطف داری تو اگر دل به دلم بسپاری

 من همه درد خودم را به تو گفتم جانا

اینکه درمان بکنی یا نکنی... مختاری!

باید از عشق بسازم غزلى قابل تو
غزلى ناب و صمیمانه به وزن دل تو
دلى از جنس بهار است که تقدیم تو باد
سبز باشی و دلت خانه پاییز مباد

شاعر شده ام غرق غزل های غم انگیز
حالا منم و زردی و بی برگی و پاییز
حالا منم و حسرت آغوش محالت
حالا منم و یک دل از غم شده لبریز

خواستم با تو به باران برسم حیف نشد
به غزل های خیابان برسم حیف نشد
خواستم هم قدم شهر و خیابان باشیم
زیر چتر تو به باران برسم حیف نشد