دوبیتی های ناب

باران و من و فاصله و بغض نفس گیر
یک شعرِ ترِ خسته ی پوسیده ی دلگیر
هر شعر که آن را تو نخوانی به چه مانَد
چون من که پر از دردم و از عاقبتم سیر

قهر چشمانت دلم را تکّه تکّه می کند
تو نباشی در وجودم درد چکّه می کند
سر بچرخان با دلم حرفی بزن ای مونسم
چون بخندی خنده ات بازار سکّه می کند

آمدم با غزلی ساده ولی تکراری

لطف داری تو اگر دل به دلم بسپاری

 من همه درد خودم را به تو گفتم جانا

اینکه درمان بکنی یا نکنی... مختاری!