گمانم شیخ شیرازی٬ که با یک غمزه ی تنها به خال هندویی بخشید٬ سمرقند و بخارا را اگر یک لحظه در «تهران» به میدان «ونک» میرفت دمادم شهر میبخشید٬ و شاید کل دنیا را
من شبیه کوهم امّا از وسط تا خورده ام تو تصوّر می کنی چوبِ خدا را خورده ام نه! خیال بد نکن، چوب خدا اینگونه نیست من هرآنچه خورده ام از دست دنیا خورده ام