دوبیتی های ناب

با نوک انگشت نوشتم بر آب:
«مال منی! مال منی! مال من!»
حیف که در ثانیه ‌ای محو شد
آن «سَنَدِ مِلکیِ اقبالِ» من

جان رفته ولی زخم جفایت نرود
تاثیر دو چشم بی وفایت نرود
فرشی ز دل شکسته انداخته ام
آهسته بیا شیشه به پایت نرود

هر لحظه بهانه ی تو را می گیرم
هر ثانیه با نبودنت درگیرم
حتی تو اگر بخاطرم تب نکنی
من یکطرفه برای تو میمیرم ..!

از خاطره ها گذشته ها حرف بزن

با این من پر چون و چرا حرف بزن

وقتی که رسیدی به بدی هام ولی

چون آینه باش بی صدا حرف بزن

بدون شک خدا هم می پذیرد

که دریا دست ساحل را بگیرد

خدا عاشق نواز و مهربان است

نمی خواهد کسی تنها بمیرد

بغل کرده دلم را روح عشقت

چگونه بگذرم از کوه عشقت

تمام بودنم گم می شود باز

میان جنگل انبوه عشقت

حالا که نظر نمی کنی سوی دلم

مرگ عسل است توی کندوی دلم

انگار که یک مزرعه ی خشخاشم

هر روز توتیغ می کشی روی دلم

آیینه بیار تا بپوشند همه

از باغ لبت غزل بنوشند همه

چشم تو صدای ماندگاریست بیا

حرفی بزن از عشق به گوشند همه