دوبیتی های ناب

تا کی دل من همیشه تنگت باشد؟
بازیچه ی  چشمان قشنگت باشد ؟
عمری غزل و  بوسه بدهکار منی
تا کی دل من گوش به زنگت باشد؟

شلاق بزن شراب خوردم ساقی
تا خرخره بی حساب خوردم ساقی
محکم تر از این بزن چون یک عمر
من جای شراب آب خوردم ساقی

حال، در خوف و رجا رو به تو برمی گردم
دو قدم دلهره دارم، دو قدم دل تنگم
نشد از یاد برم خاطره ی دوری را
گرچه امروز رسیدیم به هم! دل تنگم!

قرآن.... چمدان.... بدرقه.... بیتاب شدم
بیمار و پراکنده و بیخواب شدم
یک کاسه ی آب و برگِ تر چیزی نیست
رفتی و خودم پشت سرت آب شدم ...

  همه رفتند ، فقط من عقب قافله ام . . .
بی حواسم ، کسلم ، ساکت و بی حوصله ام
حاصل عمر مرا در چمدانت بستی . . .
آه ، بدجور، زمین خورده ی این فاصله ام

عشق کفاره‌ی یک لحظه نگاه است فقط

مثل افتادن از چاله به چاه است فقط

بار فریاد و فغانش به دلت می‌افتد

اوج ظاهر شدنش در دو سه آه است فقط

اولش چشم به در دوختن و زل زدن است

آخرش خیره شدن‌های به ماه است فقط

مثل آن اسب سفیدی است که بعد از رفتن

آنچه جا مانده از آن رد سیاه است فقط

عشق با پیچ و خمش خوب به من فهمانده

«دوستت دارم» آذوقه‌ی راه است فقط

عشق فهمانده که یک کوه اگر عاشق شد

متلاشی شدنش با پر و کاه است فقط

برگ با ریزش بی‌وقفه به من می‌گوید :

در زمین خوردن، عشاق تسلسل دارند

هرکه در عشق سر از قله برآرد هنر است

همه تا دامنه‌ی کوه تحمل دارند